Gabriela Polańska
"Od kiedy zakończył się sezon, wiele osób pytało mnie, jak mogę go ocenić. Jak czuje się, z tym że nie zdobyłyśmy złota? Po ostatnim meczu w Policach na naszych szyjach zawisły srebrne medale, a radość z nich była znikoma. Więcej było w nas goryczy porażki, niż radości z tego, co osiągnęłyśmy w tym sezonie. Kilka tygodni później, zupełnie na chłodno mam na to wszystko inne spojrzenie. Myślę, że złoto zdobywałyśmy w tym sezonie kilkakrotnie. W meczu o Superpuchar, w meczu z Chemikiem u nas, w mecz z Kaliningradem, z Vakifem, w turnieju finałowym Pucharu Polski, w półfinałach z ŁKS-em w pierwszym meczu, z którego wyszłyśmy od 0-2 do 3-2. Dla mnie to było nasze złoto, te wspomnienia, które są w nas i emocje, które budowaliśmy przez cały sezon. Mówi się, że pamięta się tylko mistrzów, a o drugim miejscu się zapomina. Ja jednak głęboko wierze w to, że dzięki emocjom, jakie dawałyśmy kibicom w tym sezonie, nie zapomną o nas. Jeśli mam ocenić ten sezon tylko z mojej perspektywy to moim złotem są ludzie, z którymi mogłam pracować, dziewczyny, które były dla mnie wsparciem, kiedy najbardziej tego potrzebowałam, reakcja kibiców na moje wejście w jednym z męczy, kiedy oczy tak mi się zaszkliły, że bałam się, że piłka mi się rozmyje. Zakończyłam karierę w miejscu, o którym zawsze marzyłam jako ostatnim przystanku mojej siatkarskiej drogi. Nie żałuję niczego, co wydarzyło się przez te lata i jeśli miałabym zaczynać od początku, nawet przez moment nie zastanawiałabym się, czy to wszystko powtórzyć. Jedno jest pewne, będzie co wspominać na stare lata. Teraz czeka mnie nowa przygoda, również piękna jak ta przygoda z siatkówką. Trzymajcie dla mnie i mojej rodzinki miejsce na trybunach, bo będziemy wiernymi Waszymi fanami i jeszcze na koniec. DZIĘKUJE! ZA WSZYSTKO RYSIE I RYSICE!"


Gabi dziękujemy i życzymy powodzenia w nowej przygodzie życia!